Podcast #1 - schaduwwerk, opstellingen en relaties

‍

Transscript:

Nou, dit is de eerste keer. De podcast, de spulletjes zijn gekocht voor een kapitaal. Alles staat op tafel.

Hoe kwam dit idee eigenlijk?

Nou ja, ik vind het wel heel grappig dat we volgens mij vorige week woensdag, op onze rustige koffieochtend, dit idee kregen. Jij werkt dan thuis en ik blijf vaak wat langer hangen. Dan hebben we de tijd om onze ochtendsatsang bij de koffie te verlengen.

Vorige week woensdag zeiden we: dit zijn zulke interessante gesprekken, laten we er eens een microfoon bij hangen. En toen hebben we besloten: niet te veel over nadenken, gewoon doen. Voor ik het wist, stond er een grote doos op de oprit. Je hebt heerlijk gespeeld met deze nieuwe gadgets en nu, een week later, zit ik hier in mijn badjas. Helaas is de koffie al op, maar we hebben de microfoon aan en de podcast loopt.

Dan ga je erover nadenken: wat voor podcast willen we? Er zijn van alles: crime investigations, lange interviews van drie uur. Het eerste idee was om gewoon onze gesprekken op te nemen, maar ik zou het ook tof vinden om interessante mensen uit te nodigen. Een leuk, inspirerend gesprek, alsof je er middenin zit. Of je nu in de trein of in de auto zit, dat je geïnspireerd wordt.

We hebben het vaak over spiritualiteit, persoonlijke ontwikkeling, verbinding met het leven, met de wereld, met het lichaam. Niet de meest oppervlakkige onderwerpen. Ik heb moeite met chit-chat over het nieuws, het weer of sport. Ik ga vaak de diepte in, en soms vinden mensen dat te veel, maar ik kom ook mensen tegen die daar juist enthousiast van worden.

Zoals een keer in de trein, waar ik een boek wilde lezen, maar meteen in een diepgaand gesprek belandde. Dat soort gesprekken zijn voeding voor mij. Podcasts zijn dan een mooie manier om gesprekken te volgen met mensen die ik nog niet heb ontmoet, maar waarmee het toch klikt. En als je even niemand interessants tegenover je hebt, zet je gewoon een podcast op.

In Nederland is er minder van dit soort podcasts, zeker vergeleken met Amerika. Ik ben benieuwd hoe mensen dit vinden. Soms heb je een onderwerp waar je meer over wilt weten, zoals schaduwwerk, en dan zoek je dat op in Spotify. Dus nu is het nog een beetje uit de losse pols, net als onze koffieochtenden. We laten het gewoon stromen en kijken wat het brengt. Ook al luisteren maar drie mensen, dan nog hebben we plezier. En wie weet inspireert het iemand anders om ook zoiets te doen.

Je noemde net 'het veld'. Jij bent veel met systemisch werk bezig. Er ligt hier een boek van Bert Hellinger. Je las net iets voor, wil je dat nog eens doen?

Misschien straks, want zo gaan onze gesprekken vaak. We lezen iets, delen het met elkaar, en dan ontstaat er een gesprek. Soms haakt er iemand anders aan. Meestal niet woensdagochtend om acht uur, maar soms via een boek of een andere bron. Dat brengt nieuwe input.

Zoals vanochtend, met Bert Hellinger. Het systemisch werk is voor mij nu echt een focus. Ik heb veel dingen gedaan vanuit moeten, maar dit voelt als pure lol en iets waar ik alleen maar dieper in wil duiken.

We zijn nu 22 jaar bij elkaar. Inspiratie is altijd belangrijk geweest. Niet per se om iets mee te doen, maar als een energie die doorwerkt. Enthousiasme, letterlijk 'de geest hebben'. Toen mijn vader overleed, hield ik een toespraak over enthousiasme en inspiratie. Dat hoop ik ook voor deze podcast.

Dat is denk ik een van de geheimen van onze relatie: naast alle dagelijkse beslommeringen, zoals vanochtend de pubers die elkaar een bloedneus slaan om de badkamer, hebben we altijd die antennes open voor inspiratie. Dat houdt ons uit de sleur. We zeiden altijd: we gaan niet op Zwenkgras 12 belanden. Dat is voor ons een beeld van sleur, afkomstig van Joep van het Hek.

Je noemde intellectuele honger, maar ook dat er een andere laag bij komt. Eerst was het een ontsnapping uit het alledaagse, nu zien we juist de rijkdom van het alledaagse. Dat het niet meer ik tegen de buitenwereld is, maar hoe herken ik mezelf in de buitenwereld? En in plaats van afzetten tegen het 'gewone', het juist omarmen.

Karin Haanmaker-Zondag zegt bij schaduwwerk: wat in mij wordt geraakt door iets? Ik herken dat bij mezelf, bijvoorbeeld als ik me irriteer aan mensen met een spiritueel ego. Dan zie ik dat ego ook in mezelf.

Maar ik merk ook dat ik steeds vaker die vrede en rust voel, zelfs in hectische ochtenden met de kinderen. Soms is er irritatie, maar die blijft niet hangen. De achtergrond blijft kalm. Misschien is dat ook de bandbreedte waar we het over hadden. Als er ruimte is, heb je meer energie om dingen te doen zonder overweldigd te raken.

Dat doet me denken aan iets wat ik las bij Hellinger:

"We worden leeg door met alles in te stemmen zoals het is. Geen eigen wensen, geen eigen gedachten of theorieën. We zijn in harmonie met wat er is. En dan opeens nemen we de kern waar, de essentie."

Dat herken ik. Als er rust is, blijven alleen de echt belangrijke dingen over. Dat zag ik vanochtend ook: drukte, maar toch ruimte. En die rust komt niet van externe factoren zoals de zon die schijnt, maar vanuit jezelf.

Emoties duren eigenlijk maar 90 seconden, tenzij je ze voedt met gedachten. Irritatie kan snel weg zijn, maar als je er gedachten aan hangt, blijft het langer. Energie in motion. Daarom is het belangrijk om te bewegen, te spelen, dingen te doen waar je energie van krijgt. Voor mij is dat soms longboarden of deze podcast maken. Een manier om die energie te laten stromen.

We zijn zo geconditioneerd om alles nuttig te maken. Maar speelruimte is nodig, zonder direct doel. Dat is het creatieve proces. Tussen focus en overgave bewegen. Dat herken ik bij mezelf ook: vroeger heel doelgericht, nu meer open voor wat zich aandient.

Dat geldt ook voor de kinderen. We hebben drie totaal verschillende kinderen, en we kunnen alleen begeleiden, niet controleren. Je probeert iets mee te geven, maar uiteindelijk vinden ze hun eigen weg. En dat geeft ook ruimte voor onszelf. We zijn nu minder gehecht aan bepaalde uitkomsten. Wat goed of fout is, weten we steeds minder zeker. We vertrouwen erop dat de juiste stappen zich vanzelf aandienen.

Pauzeknop. Dat is het belangrijkst. We zijn zo gewend om door te gaan. Maar door pauzes in te bouwen, creëer je ruimte. Dat is ook wat ik in yogalessen meegeef. De muziek zit in de stilte tussen de noten. Dat geldt ook voor het leven.

We zouden het een half uur doen, dus we stoppen nu echt.

Het idee is om dit wekelijks te doen, soms met gasten. Over twee weken hebben we al onze eerste gast uit Portugal. We gaan zien hoe dit zich ontwikkelt. Ik ga de audio preppen en op Spotify zetten.

Echt? Gaan we echt op Spotify?

‍