Podcast #2 - Systemisch werk en emotioneel Bewustzijn
Transcript
Ja, alweer. Want we waren al eerder gestart en dat ging helemaal mis, want op een of andere manier had ik de boel niet goed aangesloten en kwam het geluid niet goed door. Dus we hebben net een uitgebreide geluidstest gedaan. Kijken of de microfoons goed stonden ingesteld en al dat soort dingen. We hebben gelijk ook alle effectjes die in dit apparaat zitten ook getest. Dus ja, dat was heel grappig.
Ja, de hele podcast is tot nu toe al een rollercoaster van zelfontwikkeling, zeg maar. Want je had het vanochtend een half uur eigenlijk over irritatie en haast en door, door. Soms zitten mensen, een bepaald mens, ondergetekende in de weg en het is al zestien minuten over en we zouden… en die hele podcast is gesneuveld in de technische jungle. Dus daarna is er wel weer van alles gebeurd, zeg maar.
Voor mij is het fantastisch, want ik heb me vanochtend dus eigenlijk een beetje ook laten ophaasten om in die podcast binnen een bepaalde tijd en ik heb altijd zo’n gevecht met tijd. Dus ik voelde eigenlijk al de hele tijd, ik zit hier niet lekker, ik heb het gevoel dat er iets niet klopt. En nou ja, uiteindelijk was dat ook zo. Dus voor mij is het wel weer een heel mooi experiment geweest dit. En nu zit ik hier ook zoveel wakkerder en relaxter en alsof ik het proces waar ik nog even in zat, dat ik dat nu ook een beetje ronder heb. Dus ik ben wel blij met de chaos van de ochtend.
Ja, en ik ben heel benieuwd wat er nu uit komt, want wat dus net gesneuveld is, was ook weer iets langer dan een half uur spontaan gepraat en nu ook weer. Dus ik ben heel benieuwd wat dit gaat doen. Ja, ik voel me in elk geval weer een stuk spontaner. En ik vind het hartstikke fijn dat we gewoon, kijk, ik merk dat ik hier ontzettend veel lol in heb, want ik was vanochtend echt even uitgekozen, brakkerhari zeg maar. En ik merkte wel zodra we gingen praten dat het eigenlijk ook wel weer prima was. Dus soms moet je ook gewoon wel even net even over zo’n stapje, drempeltje heen, want het ging echt wel stromen.
En nu heb ik er eigenlijk wel lol in dat we het gewoon nog een keer mogen doen, want ik vind het echt superleuk om te doen. En nu mag ik nog wat langer van jouw mooie podcaststem genieten, want ik moet ook wel zeggen dat ik je wel hoestaandrekkelijk vind, zo achter deze microfoonstellage. En nog een keer doen, want de vorige keer, vorige week woensdag, ja dat was eigenlijk een beetje spelen met microfoons en toen hebben we het op Spotify geslingerd met het idee van nou als drie mensen luisteren dan is dat al leuk. Maar uiteindelijk waren het er honderd plus.
Nou ja, dat was hartstikke leuk, want daar kregen we dus ook in terug van, vooral jij ook wel, van oh je hebt echt een radiostem en dat vind je natuurlijk ook al wel. Vermiste carrière. Precies, ja dat is eigenlijk een soort jongetjesdroom die nu wel wakker wordt. Dus ik vind dat wel heel leuk om je daar ook in te zien shinen, zeg maar. En dat doet me ook wel weer, ik zie meteen jou dan ook, als ik jou duw dan zo, ik heb dan ook die microfoon op dus ik hoor jouw stem dan zo.
En dat doet me dan denken aan dat ik in Amsterdam aan het werk was en dat jij met een vriendin van mij ergens zat te eten met een groepje. En toen hadden we blijkbaar zoiets van appen hadden we dat al? Nee hè? Sms denk ik. Tussen het sneken door kreeg ik een smsje van ja we zitten hier bij de wende. Toen kwam ik daar binnen en toen waren jullie dus al lang klaar met eten en toen stond jij meteen op en zei je obber, een stoel voor deze dame. En toen, ja die stem maakte al indruk. Goeie oude tijd, toen was ik nog galant en atent. Precies. Ook niks meer van over.
Maar vorige week is eigenlijk best wel veel gebeurd. De eerste waren we heel erg onder de indruk van alle reacties en appjes die we kregen. Naar aanleiding van de vorige opname en eigenlijk ging dat aan een stuk door met allerlei activiteiten. Ja we hadden al een drukke agenda en dit was eigenlijk een soort spontane actie tussendoor waar dan toch even wat tijd in gaat zitten. Maar blijkbaar ook wat procesjes op de achtergrond.
Voor mij raakt het ook aan gehoord worden, gezien worden. Ik kreeg vanochtend opeens een appje van mijn vader die dus blijkt het ergens al gevonden te hebben. En toen dacht ik, oh jee, dan moet ik het misschien ook maar aan mijn moeder sturen, want die voelt zich dan weer achtergesteld. Maar goed, dan merk je toch dat dit een deel van jezelf is waar je toch mee naar buiten komt. En sommigen zullen ook misschien denken van, ah, die opscheppers.
Maar goed, dat gebeurt er dus allemaal. Wat ik ook heel leuk vond van mensen die ik helemaal niet zo heel vaak spreek, die zochten dan ineens contact, waarna je een heel leuk gesprek hebt. Dus dat vind ik ook leuk, hoe dit toch weer nieuwe verbindingen initieert. Ja, nou ja, dus de verbinding tussen ons samen. Ik vind het echt een heel leuk speelproject weer van ons samen, maar ook inderdaad echt mensen uit de oude doos, inderdaad, die je via via zomaar wel je wilt laten horen. En die dus ook echt een heel nieuw stukje Iris of HP horen. En dat is wel leuk.
En ja, het inspireert echt wel. En er zit natuurlijk ook nu de lente-energie in de lucht. De afgelopen week was echt een week met heel veel zon. Dus ik merkte ook wel dat ik echt weer heel erg aanging. Heel veel inspiratie, heel veel nieuwe ideeën, dus ook heel veel nieuwe of hernieuwde contacten weer even. En ja, dat is wel echt wat passend en kloppend is in deze tijd. En ik mag ook opletten dat ik mezelf dan ook niet voorbij ga rennen.
Nou, die voel ik ook wel, want die lente-energie waar je het over hebt, waar iedereen in de tuin staat en nu ramen gaat lappen. Ik voel die ook wel heel erg, maar ook, het voelt ook wel als een brok energie van, goh, er moet wat gebeuren, dingen doen. En daar hebben we het ook wel uitgebreid over gehad. Soms slaat die energie dan ook door in frustratie, ongeduld. Zoals vanochtend wil ik een podcast opnemen om acht uur en dan staat er iemand aan de deur en dan is de koffie alweer op en het duurt maar langer en dan gaat die audio ook nog eens mis.
Dus dat zijn frustrerende dingen en die voel ik heel erg van binnen toch wel, ja, wat is het, een soort borrelen, als een soort brok wat er uit moet. Maar dat brengt die lente heel erg, want in de winter kan ik prima op de bank hangen met een boekje, maar nu heb ik de hele dag zoiets van, er moet wat gebeuren. En als het dan niet gebeurt, dan, nou ja, ik word haast sneller geïrriteerd als de dingen te sloom gaan naar hoe ik het zou willen hebben.
Ja, dan komt echt weer zo’n onrust, zo’n soort drang van binnenuit komt op. En ik heb ook altijd met die zon zoiets van, oh, hier moet ik wat mee. Dus hoe je je ook voelt, je moet naar buiten, je moet in die tuin werken of je moet met mensen afspreken, je moet iets met, dus het kan soms ook een beetje een tegenstrijdige stroming in jezelf zijn, omdat het dus ook nog die jonge lente-energie is. Het is nog niet meteen die echte doorpak groeienergie, maar het is meer even die eerste hortende, stotende creatievibe die weer opkomt. Ja, de winterslaap is nu echt voorbij.
Ja, en we hebben zo’n mooi boek, Overleven met z’n zoenen, daar is het ook wel, die eerste lente is ook nog dat je nog ontvankelijk mag blijven, zeg maar, voor alle ingevingen die er zijn. Het is natuurlijk ook nog een beetje de kraamkamer, de lente, dus het is ook nog best wel yin. Dus ik merk ook echt dat ik mezelf daar echt nog wel in mag verzachten en niet, ik herken dit van vaker, zo in maart heb ik altijd allemaal initiatieven, ik ben ook een ram uit maart, 24 maart jarig, dus heel veel van die initiatiefkracht, maar het is voor mij juist de weerschol om het in duurzame projecten uit te zetten en er enthousiast over te blijven en dus een soort gezonde relatie te hebben met die creatiekracht, waardoor dat gewoon rustig kan blijven stromelen als een kabbelend beekje het hele jaar door.
Wat bedoel je dan precies met duurzaam? Ja, sustainable is dan een fijn woord, soms vind ik het in het Nederlands minder makkelijk om dat te vinden, maar echt gewoon, dat je het vol kunt houden. Ja, dat het vol te houden is inderdaad, want ik merkte nu ook weer dat ik maandag opeens weer onderuit ging en dat is wel iets wat ik ken, dat ik echt wel door kan buffelen in een soort van hyper en dan in één keer is het op en dat vind ik wel jammer, dan ga ik toch mezelf weer een beetje slaan, van hé, je hebt weer niet opgelet, je weet hier al zoveel over, je hebt er al zoveel over geleerd, maar juist in dit soort momenten van een nieuw project wat er loopt, maar ook dus die energie van die zon en de lente.
Dat ik dan ook wel weer op de hoppen kan gaan eigenlijk en echt wel weer even boom is ho voel en dan ga ik van een enorme flow ineens helemaal naar een soort down of zo en dat is gewoon zonde want dan kan je niet die al die mooie ideeën gewoon lekker kabbelend door laten gaan dan is het echt en gas en rem en gas en rem. Ik kan me het ook wel voorstellen. We hebben die dagen van vorige week eigenlijk tot en met zondag was gewoon een grote dopamine high waar allemaal leuke dingen nieuwe dingen die we gedaan hebben en maandag was er weer business as usual.
Ja met wat trauma onderwerpen inderdaad zoals gesprekken op school. Ja nou precies. Hele andere energie klopt. Dat gooide mij ook wel terug toen ik dan weer gesprek op school en weer een mailtje van school en denk oh daar gaan we weer en dat is ook niet zo leuk en nieuw en nou ja als het was. Nee nu je dat zegt is wel heel mooi ja nee dat absoluut was helemaal vergeten ja en de financiën moesten gedaan en al dat soort dingen en dat zijn echt wel leegtrekkers voor mij waar ook op gewoon ja er waren wat oude triggers die denk ik langskwamen waarschijnlijk ook al zondag hè want dat heb je niet door maar omdat we dus zondag een dag hadden met de opstellingen daar wordt in onderlaag zoveel geraakt.
Wacht even hoor ik wil er even op inhaken want we hebben het er nog helemaal niet over gehad. Zondag hadden we dus een dag van jouw opleiding ja je hebt een opleiding gedaan voor systemisch werk en daar heb je nog steeds een groep van mensen die af en toe samenkomt en deze keer werden dus mochten ze allemaal mocht iedereen een introducé meenemen en dat was ik dus ook. Sterker nog het was eigenlijk op jou geïnspireerd want op een gegeven moment hadden wij weer een van de akrofietje of zo als je als je weer op de ladderboos ergens geworden en toen ja ik probeer dus nu soms wat andere strategieën dan de standaard strategieën van mijn eigen verdedigingsmechanisme daartegen aan te gooien.
Dus ik heb dat eigenlijk gewoon een beetje laten gaan en nou toen werd het een beetje een tijdje koude oorlog zeg maar dat we elkaar een paar uur eigenlijk niet niet spraken en toen kwam jij opeens daaraan en toen zei je toen dacht ik van oké wat gaat hij nu zeggen en toen zei je van ja ik wil eigenlijk mijn familie van mijn moeder een keer opstellen. Nou toen viel mijn mond echt open dat dus zeg maar in die paar uur dat wij eigenlijk het onderwerp gewoon even helemaal hadden laten liggen dus helemaal nieuwe strategie voor ons dat jij dus eigenlijk ergens intern een soort koppeling had gemaakt van hey wat gebeurt er in mij en waar komt dat wellicht vandaan en nou ja dit is dit mijn uitleg natuurlijk want ik was bij jouw interne proces niet maar toen lag daar opeens die vraag volgens mij om twaalf uur ’s avonds van hey ik wil wel eens wel eens nieuwsgierig naar mijn familie en dat is wat meer klassieke familieopstellingen wat we niet heel veel hebben gedaan.
Even op inhaken wat jij vertelt nu wat allemaal in mij bewoog om dat te zeggen. Het is meer omdat ik bij jou heb gezien en want ik heb systemisch werk wat je doet met de super enthousiast over doet het al heel lang en ik zie het een beetje van de zijlijn en ik zie dat dingen gebeuren en ik snap er helemaal niks van en dat is ook altijd beetje mijn strategie geweest om dingen te willen begrijpen wat gebeurt hier en ja dat is een beetje onze super power geweest intellect en sommige dingen op op een gegeven moment gebeurde er iets die daar die dag en toen dacht ik van hier begrijp ik helemaal niets van en toen kwam het nou het idee denk ah misschien is dit iets voor opstellingen voor systemisch werk om daar patronen dynamieken daar inzicht in te krijgen wat ik waar ik gewoon met mijn hoofd niet bij kan maar misschien wel met mijn gevoel.
En zo kwam het daarna uiteindelijk is die dag is dat helemaal niet en zondag hebben we helemaal niet de familie van mijn moeder opgesteld maar ging het meer over over mij en dat was grappig is en dat die ladder van boosheid dat heb ik toen daar wel neergelegd en niet meer om meer inzicht in te krijgen want die die boosheid maar even een woord aan te zetten die voelt heel heel veel aspecten zitten daar het voelt echt als een hele krachtige energiebron en soms uit dat zich als een als een als een boosheid als ongeduld als frustratie als dat soort dingen maar soms voelt hij ook heel krachtig en is het enthousiasme daadkracht en nu gaan we dit doen en het voelt als dezelfde een soort energie.
Maar soms als hij dus zo hard wordt, als in frustratie en dat soort dingen, dan voelt hij ook echt hard. En dan voelt hij ook dat ik me afsnijd in de verbinding met anderen. En dat het een soort hard iets wordt wat overal gewoon maar doorheen wil beuken, in plaats van dat het een heel enthousiast iets is wat verbinding zoekt. Gaaf om je zo te horen praten, want dan merk ik inderdaad ook hoeveel de afgelopen tijd het werk wat we op dit soort thema’s gedaan hebben, hoe dat ook al integreert. Dat vind ik wel mooi om te horen.
Want ook bij Vera ben ik natuurlijk, bij Vera Helleman ben ik in opleiding tot emotiecoach al een aantal jaar. En dat geeft ons gewoon heel veel inzicht in emoties. Want dat is niet iets wat we meekrijgen in onze jeugd. Ik sowieso niet bij mijn ouders. En jij had ook bij je assessment voor je eerste baan dat je nog bleef haken op twee emoties die je kon bedenken, blij en boos. En niet heel veel meer. Dus daar hebben we echt wel enorm veel bij geleerd. En dat is in die combinatie met dat systemisch werk waarin het voelen, voelen, voelen is.
En ook meekijken in de binnenwereld van anderen, waardoor er gewoon heel veel compassie komt en heel veel begrip. En ook heel veel inzicht in nu dat we eigenlijk allemaal maar mens zijn en allemaal vrijwel dezelfde dingen doorwerken. Dat geeft een gewoon veel rondere blik. Dat is ook wel grappig, want vroeger was het alleen blij en boosheid, wat ik kende. Je hebt nu een boek in je handen, de Emotie Encyclopedie van Vera Helleman. Dat is een heel dik boek en er staan eigenlijk, ik weet niet hoeveel erin staan, maar honderd denk ik, honderd emoties allemaal uitgebreid beschreven.
En ik heb dit boek dus ook aangeraden aan andere mannen. En die zijn er allemaal heel enthousiast over, want ik heb het idee dat het niet eens is dat ik het niet voelde. Maar, ik praat even voor mezelf, maar voor mij geldt het voor heel veel meer mannen die ik spreek. Je hebt er geen vocabulaire voor. Je denkt gewoon oké, ik ben geïrriteerd en nu ben ik wel blij. Terwijl er zo ontzettend veel schakkeringen, dingen tussen loopt waar je gewoon geen woorden voor hebt.
Nee, en vaak willen we er ook gewoon zo snel mogelijk van weg en willen we het oplossen. Terwijl die emoties ook hele mooie boodschappen in zich hebben, die je gewoon weer willen terugsturen naar jouw weg. En dat is wel grappig. Waar we het net natuurlijk ook over hadden, dat we dan zo geïnspireerd kunnen raken door zo’n podcast en door de lente-energie. Dat je gewoon heel erg kan gaan stromen, heel erg in die flow kan komen. Dat is echt de weg, zeg maar. Waar je dus ook allerlei fijne emoties bij hebt.
Maar dan is er dus weer wat gebeurd, waardoor ik net onderuit ga, waardoor ik eigenlijk weer op de niet-weg terechtkom. En die emoties willen me juist dus allemaal laten zien van, hé, hier ben je weer van je weg afgeraakt. Dus dan gaat het de hele tijd over de weg en de niet-weg. Dat doet me ook weer aan hoe wij denken. Voor mij heeft dit soort duik in die emoties en wat voel ik precies allemaal, wat komt er allemaal in mijn binnenwereld langs, heeft voor mij al die mooie woorden van de sutra’s en van de Chinese geschriften, de taal enzo, heeft voor mij allemaal veel meer handen en voeten gekregen.
Maar wat bedoel je dan precies, dat die emoties de weg laten zien? Want nu klinkt het een beetje zo, als je een emotie hebt, dat je dan van het padje af bent. Ja, eigenlijk wel. Emoties willen je eigenlijk weer calibreren op je stroom van binnenuit. Dus de echt ware kloppende stroom van binnenuit, die spontane stroom. Je zou het ook dus hoe wij wellicht kunnen noemen, waarin alles stroomt zoals het mag stromen, waar het zaadje langzaam het bloemetje wordt wat het wil worden, zeg maar. Dat is de weg.
En met onze hoofd en met onze programmering, met onze opvoeding, met alle informatie die we in de buitenwereld krijgen, gaan we vaak toch de verleidingen aan om te denken dat we ergens anders wat te halen hebben. Dus dan ga je de niet-weg op. En die niet-weg die geeft kramp, vernauwingen, irritaties, dus allerlei emoties van al die ladders. Bij jou veel in de categorie boosheid, irritatie, et cetera. En die willen je dus ook iets zeggen. Dus die willen je weer terugbrengen naar.
En vanochtend ging er dus ook van alles mis in dit proces om deze podcast te maken. En daarin merk je dan ook weer dat er echt even frustratie opkomt. Dus ik had hem erbij gepakt om te kijken wat er elke keer gebeurt in die ergernis. Want die ergernis wordt natuurlijk ook vaak op iemand anders weer geventileerd. Dus op zich heb ik een klein leuk stukje wat ik zo even kan voorlezen. Hit me. Ja? Ja, kom maar op.
Oké. Wat is het waaraan je je ergert? Waarom is het zo belangrijk voor je? Merk je dat je de borst vooruit wil steken, je vingers willen wijzen en je gezicht op standje lelijk gaat? Je wordt lelijk van ergernis. Ah, heerlijk dit. De niet-wil wordt vergroot, wordt te groot, voelt zich afgescheiden van de anderen, stapt uit liefde en stapt in hardheid. Dat is eigenlijk net wat je net zei, hè? Je krijgt een opgeblazen ego. Als ik te ver ga moet ik het zeggen, hoor. Wordt dit een heel audiobook? Nee, nee, nee. Oké.
Ergernis spiegelt jou je opgeblazen ego en vraagt je dat lek te prikken. Geef je weerstand op, geef je vechten tegen op, geef je ergernis op. Waar wil je voor vechten? Waar wil je voor gaan staan? Dus het is echt over het in je kracht gaan staan. Dus wat je net zei, die lekkere daadkracht, waar wij samen ook zo goed op gaan, dat jij gewoon echt wel van de actie-actie bent, waarop zo’n podcast ook ontstaat, waarop we allerlei mooie projecten hebben gedaan, dat is de gezonde stroming van die enorme kracht die erin zit.
En het je gehinderd voelen, waar ergernissen op komen, dat zijn op zich dingen waar je nog helderheid op mag krijgen van waar voel ik mij belemmerd. We zeiden vroeger wel eens caracciere della mia vita, de gevangenis van mijn leven, zo noemden we elkaar, zo nu en dan. En dat is natuurlijk ook zo in je menselijke relaties, dat je elkaars gevangenis kan voelen, kan zijn, dat kan voelen dat de ander dat is.
Ik heb dat heel, om daarop in te haken, want ik herken wel heel veel erin, maar, en dat zal mijn grote ego zijn, die heel erg, ik ben creatief, dus ik zet dingen neer, en als ik daarin gehinderd word door mensen die niet op tijd komen, of dat apparatuur niet meewerkt, dan word ik gewoon… Of die hem even niet voelen. Nou dat ja, dan zeg ik kom we gaan dit doen, nou voelen we hem even niet, ik word plots verdriek. Kribberig, geïrriteerd kribberig. Ergernis wil jou laten zien hoe je jezelf uit je kracht haalt. Heerlijk hè, hoe het de hele tijd weer teruggespiegeld wordt naar jezelf.
Ja, maar dat had ik dus maandag ook heel, ik had, vond ik zelf, en dat is dan weer mijn opgeblazen ego waarschijnlijk, een geweldig idee, maar ik heb het nooit kunnen uitspreken omdat allerlei andere mensen gewoon de waan van de dag, de bonnetjes en allerlei andere ongein die ook moest gebeuren, er doorheen moest poetsen en ja, dan voel ik me heel gefrustreerd. Dat vind ik een van de fijnste gevoelens die er zijn, dat je een nieuw idee hebt en die energie die daarvan uitgaat, een nieuw idee, en daar helemaal op mee wil gaan en als dat dan iemand blokkeert, ja, dan word ik ook wel boos.
Ja, en het is heel mooi om met het projectiewerk, wat we allemaal doen natuurlijk, en Jung en Karin Amaker-Zondag hadden we het volgens mij vorige keer over, maar al dit soort dingen is natuurlijk elke keer weer kijken, oké, hoe laat die buitenwereld iets zien van jou zelf, dus het feit dat iemand anders jou blokkeert. Er zitten ook allerlei blokkades in mijzelf wat het niet laat stromen. Ja, want er is dus een gevoel, het moet zo, vanochtend moet die podcast sowieso, tussen die tijd en die tijd, dus je hebt heel duidelijk een mening over hoe het moet zijn en dit is nu inderdaad, jij ligt onder de loep, maar dit is gewoon zo menseigen, dus je kan het veel meer ook over mezelf halen.
We hebben vaak heel sterk het idee, zo wil ik het, zo moet het zijn, zo is het goed, zo is het niet goed, en als het dan anders loopt, laten we dat andere uit je flow halen. Maar dat is natuurlijk dan niet het spontane leven, want als het leven je in de weg gaat zitten, dat kan niet de bedoeling zijn, dat kan niet kloppend zijn, want het enige wat we doen hier… Volgens mij is leven en beleven en ervaren, en als dan al je ervaringen en het leven je in de weg gaat zitten, dan kom je er vanzelf, denk ik, wel snel achter van, oh ja, dit klopt niet.
Er was ook wel iets wat zondag, toen we die opstelling hadden, en ik vind het heel lastig om van zondag verhaaltjes terug te spelen, want wat daar blijft hangen, tenminste, bij mij en volgens mij ook bij de meesten van zo’n opstelling, is meer wat je gevoeld hebt. Maar daar werd het op een gegeven moment duidelijk dat die boosheid als een soort gewicht aangaf. En volgens mij zit dat er ook bij mij wel een stuk in, van als dat er niet is, dat gewicht er niet is, en daar hangt van alles in, dat denk ik, ook die daadkracht en de doelstellingen, en daarom vond ik deze podcast ook leuk, want die is gewoon begonnen zonder doel, en die heeft hij nog steeds, heeft hij niet echt een doel, maar dat is ook wel lastig, want het echte fladderen, daar heeft mijn persoonlijkheid grote moeite mee, om maar gewoon een beetje rond te fladderen.
En daarom is het ook altijd, als er vakantie is, dan eigenlijk de eerste week, nou jij weet dat inmiddels wel, dan ja, het is niet dat ik moet uitrusten, maar gewoon het ongemak van een lege dag, zonder plan. Ja, van A naar B gaan geeft natuurlijk ontzettend veel rust. Voor mij wel, ja. Ja, veel mensen hebben dat, maar ik denk wel dat dat iets is waar je, kijk dat heeft ook weer met een bepaald deel van je hersenen te maken, dat is ook weer de, ik moet altijd goed nadenken, linker hersenhelft volgens mij, die zo lineair is, die dat heel belangrijk vindt, en op een gegeven moment kom je erachter dat je alles in cirkeltjes eigenlijk doet, cirkeltjes die naar beneden gaan, of die omhoog gaan, hoe dan ook die verdiepen, die steeds iets weer op een ander level langs laten komen.
Maar ook dit gaat eigenlijk over de zin van het leven, waar ik eigenlijk ook heel lang mee bezig ben geweest. Ik weet nog wel dat er een boek is, dat ik dus nooit heb kunnen lezen, ik vond het niet te lezen, maar de titel heeft me altijd enorm geïntrigeerd, The Unbearable Lightness of Being, wat je op heel veel verschillende manieren kan horen, maar gewoon inderdaad de zinloosheid van het leven soms, maar ondertussen is het voor mij zo helder dat de enige zin van het leven is dat je er zin in hebt, zeg maar.
En het leven zelf. Ja, dus de zin. De zin is voor mij ook een soort synoniem aan levenskracht. Dus dat je er gewoon zin in hebt en het stroomt en het beweegt en het gaat vanuit de makkelijkheid, en ja, dan komen we toch weer bij die wu-wei en terug. Ja, jij vindt mij wel irritant met mijn boekjes, zeg maar. Ik heb zelf nog steeds moeite, en dat vind ik wel mooi met die podcast, komt dit naar boven? Ik heb dus nu ook keelpijn deze week, en ik vond het ook echt heel erg, en ik vond het ook echt lastig dat je ons de eten in hebt gegooid en dat mensen mij gaan horen.
En aan de ene kant, ja, het komt, kijk, de snouw trouwens die jij mij maandag gaf, het is, ik vind dit synchroniciteit enzo, ik vind het fascinerend. Jij snauwde op de fiets tegen mij, ach, je moet gewoon eens je mond houden. En die raakt mij altijd zo, want dit heeft, ja, vroeger was het ook een beetje zo van, kinderen moeten niet gehoord worden. Mijn ouders zijn gescheiden, in het ene gezin was dat heel anders dan het andere gezin hoor, maar daar zit voor mij wel heel erg een stuk op. Ik heb ook echt wel een heel stuk van mezelf een beetje in de kast gestopt.
En dat, zeg maar, nou ja, dat dat nu de snouw was die mij even onderuit heeft gehaald, in zo’n week van de haai eigenlijk van de podcast en van dat mensen het positief ontvingen, maar natuurlijk ook dat ik dan denk, oh, ergens gaan mijn ouders het luisteren, of ergens gaan die en die dat luisteren die daar wat van gaan vinden. En nou, dat is een heel proces. En dan krijg ik ook nog keelontsteking, ja, ik vind dat wel heel grappig. En dat ging ook, in de opstellingen ging het wel over horen, gehoord worden.
Ja, dus ik, dit zijn wel processen die volgens mij op het onderlaag echt aan de gang zijn, en dus ook energie vreten, waardoor ik dus ook weer in onbalans raak eigenlijk, omdat ik eigenlijk te veel aan het processen ben zonder dat ik het doorheb. En er, ja, gewoon best wel veel aangeraakt wordt. Het is wel grappig, jij was net aan het zingen in het Italiaans. Durf je dat in je microfoon? Je hebt vaak je onderbewuste, die komt dan ook met een songtekst opeens.
Songtekst, nou, je komt… Ik ga me rappen, dan komt mijn zangkwaliteit wat minder in het licht te staan. Donna è mobile. Nee, ik zing hem toch. Donna è mobile, qual piuma al vento. Wat eigenlijk betekent van… Labiele vrouw. Nee, wispelturig. De vrouw is wispelturig als een veertje in de wind. Ja. Die komt uit mijn onderbewustzijn als jij… Als ik lekker labiel ben. Ja, dat. En labiel klinkt wel heel erg zwaar.
Ja, klopt. Maar dat noem ik zelf ook een beetje… omdat ik echt nog zelf in die antipatie daar ook in zit. Ik vind mezelf… Ik heb daar een non-acceptatie op, om het zo even te zeggen. Dat ik dus weer onderuit ga of dat ik weer heel… Ja, overemotioneel werd ik ook heel vaak genoemd. Dat ik dat dan… Dat woord dat echt… Maar ik begin er ook wel weer heel veel liefde langzaam voor te krijgen. Dat ik merk namelijk ook dat ik dan heel kwetsbaar ben in… In die dagen, zeg maar, dat ik wat meer daar in die onbalans zit.
Want dan worden er heel veel dingen geprocesd… wat gewoon een hele oude pijn eigenlijk is… maar wat ook dus hele universele pijn is. Dus bijvoorbeeld mijn buurman… die nu naar een verzorgingstehuis is zomaar is gegaan… en nooit meer in zijn huis is na vijftig jaar. Ja, ik moet nu echt opletten dat ik even niet daar te diep in ga… want dan zit ik hier echt diep in die emotie. Maar dat open hart eigenlijk… laat ook al die dingen zo diep binnenkomen.
Is dat wat je bedoelt? Je zei kwetsbaar. Dat kwetsbaar dat je heel erg open staat. Ja. Waardoor je uiteindelijk eigenlijk steviger wordt. Weet je, dat antifragilistic, zeg maar. Dus het gras wat buigt en de harde boomstam die wel knakt in de storm. Dus uiteindelijk voelt dit meer als ware stevigheid of zo… dan uit de hardheidsstevigheid die je net al even noemde.
Maar het is ook een soort… Ja, zonder pansertje ben je wel heel week. Nou, dat… Wat ik ook wel… Ik zei dat laatst ook nog tegen iemand, want het ging over Gijs, onze middelste. Die had een droom. Ik kwam zo ochtends en hij zei… Goh, ik heb toch nu iets gedroomd. Ik zat in een 3D-computerspel. En toen was het volgende level, kwam ik in… en was ik heel nieuwsgierig en dan kwam ik daar en dan was het allemaal in 2D. Hele lelijke poppetjes, grote pixels.
En daar moest ik toen even dat laten bezinken. Toen zei ik later tegen hem, ik zei… Gijs, in mijn ervaring gaat het in het leven juist precies andersom. Waar je het net over had, waar in mijn puberteit dingen nog heel 2D waren. Gewoon blij en boos. Ontwikkelen door al die emoties, wat het 3D, 4D en steeds meer D. En dan ook een emotie die je voelt als je dan hoort dat het buurman naar een verzorgingstehuis gaat. Dat kleurt toch het leven.
Maar ook als je zegt, een soort weekdier. Er zit wel iets in wat je dan, denk ik, als mens doet qua regulatie. Want als je volledig openstaat en alles komt maar binnen, dan ben je echt een piuma al vento. Dat is misschien ook wat mij net over die podcast, dat ik zei, als je als een vlindertje maar fladdert. Een beetje die twee kanten, dat yin en dat yang. We hebben ook een vorm hier op deze aarde.
En dat vind ik wel, toen ik hier net wat meer mee mijn eerste stories, mijn eerste openingen had. Dat ik echt dacht van, wow, zo kan je ook leven. Waarschijnlijk wellicht als baby, die openheid, ben ik ook wel mee hier gekomen. Maar je sluit best wel snel. En toen had ik echt als missie, oké, ik ga dus nu voor altijd extatisch leven. Of ik ben een keer naar een coach toe gegaan met, oké, ik wil alleen nog maar met een open hart. Ik wil de hele tijd verbonden zijn. Oh ja, zei ze.
En toen dacht ik van, oh ja, dit is ook weer een overtuiging. Van waarom zou ik de hele tijd met een open hart moeten rondlopen? Ik kom er nu zo langzamerhand achter dat dat ook helemaal niet te dealen is. Daar kan ik in elk geval niet mee dealen. Dus het is juist ook heel mooi dat ik daar een soort van extra… ja, tool of zintuig, of hoe zou je dat willen noemen, dat ik juist er contact mee heb, dat ik het kan openen en sluiten naar mijn behoefte eigenlijk, of mijn mogelijkheden, of mijn wensen.
Nou ja, en dat is dus een nieuwe… Ja, hoe zou je dat kunnen noemen? Nieuwe vaardigheid? Ja. Die je echt nog moet integreren, waardoor ik zo nu nog een beetje uit de bocht vlieg. Ik vind dat ook, wat je nu zegt, het mooie van tantra. Heel veel mensen die denken aan tantra, denken ze alleen aan het lichamelijke. Maar juist die verbinding die daar zit tussen het vormloze en de vorm.
Sommige spirituele stromingen, die zoeken het heel erg op het vormloze, waar je eigenlijk lekker naar cloud nine gaat, en dat zweverig. Als mensen het hebben over, oh, die is heel zweverig. Ja, dat kwam in jouw opstelling eigenlijk ook terug, hè? Dat je eigenlijk wel daarin zit, dat je wel weg wil fladderen. Nou, dat zit er wel in, ja. Maar ook wel dat je met beide benen op de grond wil staan, dat je een soort massa wil hebben op deze aarde.
Dat brengt, tantra brengt dat ook, die koppeling aan de ene kant, dat hele lichamelijke, het lichaam, met al onze zintuigen, waar we hier op aarde bestaan. Aan de andere kant ook het ongrijpbare, het grote mysterie, waar we wel een verbinding mee hebben. Ja, ik vind het wel mooi dat we vaak ook als mens gaan zoeken naar een soort gewicht, zoals je al zei, en toen zei zij ook, oh, wil je graag gewichtig zijn? Toen moest ik wel lachen, want het was net weer dat, ja, we willen soms ook wel gewichtig zijn.
Dus je kan ook inderdaad met dat ego of met fysiek gewicht zelfs, sommige mensen doen echt fysiek een flink extra dik vleespakje aan om wat meer gewicht te krijgen in deze best ook wel ingewikkelde wereld. Dus dat je je stevigheid gaat zoeken in bepaalde dingen. Werk. Grote auto. Grote auto, voeding, noem eens wat. En dat er eigenlijk die innerlijke kracht, wat eigenlijk wel weer leuk is dat het nu terugkomt naar die emotieladder van boosheid, dat als je die echt, die stroom door je heen laat stromen, die is al zo krachtig, dan heb je dus helemaal niet zo’n soort fake gewicht nodig vanuit de buitenwereld.
En dus je kan echt gaan kiezen voor je echte eigen kracht. En dan is eigen, dan kan je weer over discussiëren in hoeverre dat eigen is, of dat dat een soort universele kracht is die er allemaal door ons heen stroomt. Maar als je daarop kan gaan varen, dan heb je dus geen trucjes meer nodig of dingen van buitenaf die je dat gewicht verlenen. En ik denk ook dat je dan minder zin hebt om op te stijgen en er vandoor te vliegen.
Dat is, ik las gisteravond nog, en jij bent beter in Sanskrit, ik onthoud het nooit, ik kan het wel ergens in de show notes zetten zo meteen, maar een boek dat is ongeveer 800 na Christus geschreven, ergens zo’n tantrisch oud geschrift, en daar ging het ook over boosheid, dat er in principe geen waardeoordeel aan boosheid zit. Het is niet goed of slecht, maar het is een energie, het is een kracht die voelbaar is, waar je bewust van bent. En dan was eigenlijk, daar stond beschreven, dan is de oefening, de meditatie, om dat waar te nemen van hoe dat voelt in je lichaam, zonder dat je daarop gaat handelen, zonder dat je daar materie aan geeft in een schreeuw of een snouw of een stomp, maar voelt hoe die energie voelt.
Maar ook dat je die energie kan transformeren, als die nog heel boos en gefrustreerd en ongeduldig voelt, dat je dat soort energie ook kunt transformeren in enthousiasme, in daadkracht, in creatiekracht. En dat hebben ze dus al, hoeveel jaar geleden is dat, 800? Nou, dat is 1200 jaar geleden, toen waren ze daar ook al mee bezig. Dat vind ik altijd zelf ontzettend leuk, als je dit soort oude dingen leest. Ik denk echt, zo lang geleden waren mensen al met dezezelfde thema’s gewoon bezig.
Ja, echt belangrijke dingen zijn gewoon hele universele dingen. En dat zie je in die opstelling ook, elke keer de echt belangrijke thema’s zijn er gewoon voor iedereen. En dus ons kleine ikje wil dat allemaal heel bijzonder maken. En maandag was ik ook echt weer aan het wentelen in mijn eigen grote… grote probleempjes van het kleine ik, zeg maar. En daar moet dan echt weer even… Dan hangt die… Dan hangt niet echt… de volwassen Iris aan de lijn, zeg maar, dus dan schiet ik echt ergens in.
Ja, ik vind dat wel fascinerend, maar die echt belangrijke dingen waar het om gaat, die zijn zo universeel. En dat is een zin die ik best lastig vind, waar ik echt een paar jaar op heb moeten kouwen. Maar zo langzamerhand wordt dat wel waar voor mij en wordt dat ook dragelijker in die momenten dat ik dat weekdiertje ben. Ik kan al jaren eigenlijk geen nieuws kijken. Het komt gewoon te hard binnen. En heftige films en zo. Ik begin dat ook wel weer makkelijker te doen, want ik heb gewoon weer nieuwe methoden gekregen om het te laten doorstromen, zeg maar.
Maar een hele belangrijke zin voor mij is daarin, ieders leed is even groot. En hier gaan waarschijnlijk veel mensen op stuiteren. Ik heb er zelf ook heel lang op gestuiterd. Maar leed is zoiets universeels. En we gaan allemaal een ander facetje op andere momenten ervan mee moeten dealen, maar in principe is ieders leed even groot. En dat maakt ook dat ik makkelijker kan dealen met mijn eigen struggles. Dat maakt dat ik makkelijker kan dealen met hele erge dingen die je hoort over anderen, waar je dus je hoofd enorm veel aan hangt en het heel erg vindt. Iemand heel zielig om dit of dit of zo, maar dit maakt dat zo ruim.
Ja, ik vind die ook. Jij zegt hem, ik voel hem nog niet helemaal, maar wat ik wel voel is dat, en dat merk je ook bij die opstellingen, dat sommigen, er was een opstelling rond mij, maar ik was ook representant in opstellingen van anderen. En dan merk je dat bepaalde thema’s heel veel emotie bij jezelf losmaken. En niet eens thema’s die je weet dat je ze aan de hand hebt. Maar dat maakt ook dat het allemaal wat meer fluïde is.
Ja, kan je je voorstellen, stel dat je representant voor iedereen in de wereld bent geweest. Dat je dan weet dat ieders leed even groot is. Misschien niet op dit moment allemaal gelijk. Ik kan ook niet zeggen de wereld is eerlijk of het leven is eerlijk of zo. Maar wel dat de scheidslijnen gewoon steeds minder helder worden. Dat is het meer, want even groot, dat maakt het sowieso iets als een object. We hebben Henk en die heeft 10 kilo leed bij zich. En dan hebben we Marietje, die heeft 2 kilo. En dan hebben we Oscar, die heeft geluk gehad, die heeft met 10 gram meegekregen.
Maar steeds meer voel ik, vooral voel ik bij mezelf, want er zijn dagen dat ik wakker word en dan voel ik me als een veertje zo licht. En er zijn dagen is dat niet zo. Er zijn dagen dat ik het boze mannetje ben. En soms op het andere moment ben ik die vrolijke, enthousiaste kerel. Een man met die goede radiostem. En dan weer de man met de goede radiostem. Maar dat is heel fluïde en dat vind ik zelf heel boeiend om te zien, dat een persoonlijkheid, dat dat allemaal niet zo vast ligt.
Daarom heb ik zelf altijd heel veel moeite als je ergens een bio moet opschrijven. Dan denk ik, ja joh, op dit moment. En dan wordt het volgens mij weer dat je je verhaal uit de oude doos, dit gestudeerd en toen dat. En dat is zo lastig. Sommige mensen hebben mij ook wel een draaikont genoemd, omdat ik gewoon elke keer wel weer mezelf opnieuw moet uitvinden. Omdat ik dan weer nieuwe inzichten krijg en dan echt voor dingen gestreden heb, dat ik nu denk van, oh jee, had ik het wel bij het rechte eind. En dat vinden mensen vaak een soort zwaktepot of zo. Maar ik denk, het is juist, hoe heerlijk is het als je gewoon…
Daar is ook zo’n mooi woord voor, ik kom daar even niet op. Maar dat je gewoon… Dat irriteert me ook. Dat is misschien die gerichtheid waar we het net over hadden. Draaikontgerigheid. Jij kan heel erg op dat moment, hoe je dan voelt, dat maakt de beslissing. Dus als we bedacht hebben van, oké, morgen gaan wij samen uit eten. Dan kan het maar zo zijn dat je twee uur van tevoren zegt, ja, gewoon nee, ik blijf liever thuis. En ik heb niet echt het gevoel dat ik de deur uit wil. Wat mij weer opvalt.
We hebben dat afgesproken, ik heb het gereserveerd, enzovoort. Maar bij jou is de persoon Iris, die verandert ook per moment. Op het ene moment kun je daar heel enthousiast van worden. Oh, we gaan dit en dat doen. En op het volgende moment is het wel, nee, het is toch anders. I contain multitudes. Nou, dat ja. En die vind ik zelf, ik weet niet of dat ooit uit een film komt, of waar het ook maar vandaan komt, maar zo ervaar ik het wel.
Volgens mij is dat ook weer een Sanskrit tekst. Oh, dat klonk heel Engels. Ja. Is dat niet wat in de film van die bommenmaker ook gebruikt werd? Bommen van Fight Club? Nee, de bommenmaker. Jij bent nog naar die kernbommenfilm geweest. Nee, niet I contain multitudes. Dat is gewoon de link met, uit de Bhagavad Gita, I’m Shiva, I’m the destroyer of worlds. Dat stukje kwam daar in. Maar goed, dat is weer wat anders.
Nou, ik denk wel dat er een Sanskrit tekst is, en dan is dat misschien niet Shiva, maar wel een van de vormen van het godlijke die kan zeggen, I contain multitudes. Dan was het niet, Shiva is toch die wagenman, of niet? Dat blauwe mannetje? Dat is Krishna, maar dat is eigenlijk ook hetzelfde. Ergens in die Bhagavad Gita, als hij laat zien wie hij is, dan wordt hij duizend versies van zichzelf. Dus dat is ook een soort I contain multitudes.
Uiteindelijk komt het allemaal uit de Bhagavad Gita. Sterker nog, als je dan een keer die multitudes ziet, die Krishna dan al die duizend gezichten en alles laat zien, daar schrikt Arjuna natuurlijk enorm van. Wat is wel mooi, want Arjuna is ook de pijlenschieter. Die gerichtheid. Die gerichtheid inderdaad, die doelgerichtheid. En die schrikt zich de pleuris van al die gezichten van het godlijke, om het zomaar even te zeggen. Want die zijn natuurlijk niet allemaal mooi, helaas.
En hij… Oh, we gaan nu ineens de Bhagavad Gita toelichten. Dat is niet de bedoeling. Ik denk dat jij je wel identificeert met Arjuna. Nou, hij zit heel erg met die keuze van wat is het goede om te doen. En dat is natuurlijk wel heel herkenbaar, maar dat heeft ieder mens, tenminste die ik spreek, heeft wel iets van, goh, wat gaan we doen? Stel je voor dat het niet bestaat, dan laat je je zekerheden echt wel los. Stel je voor dat ik echt niet meer weet wat goed en fout is.
En daarom hebben jullie die appel van de boom gegeten. Kijk. Kijk. Wij vrouwen, bedoel je? Ja. Of het vrouwelijke. Ja. De boom van goed en kwaad, dat je het verschil weet. Ja. Of het verschil. Nou ja, maar ik merk dus… De dualiteit, hè? Ja. En ik merk dat die dualiteit… Kijk, goed-fout is ook weer bij Vera de schuld-schaamte ladder. Wat voor mij echt wel het kinderlijke mensbrein is, zeg maar, en dan niet kind als in die juist nog helemaal spontaan en open en fresh tabula rasa is, maar meer het kinderachtige, dat je even in een soort van beschermend kindstuk schiet.
Dus dat is echt nog van, oké, ik wil Jip en Janneke hebben, ik wil het helder hebben, ik wil het begrijpen. Wat is goed, wat is fout? Jij hebt de schuld, ik moet me schamen in een hoekje, een beetje die. Ik ben er wel mee bezig om me daarvan te bevrijden. Dus van de ideeën. Mijn brein, wat overuren draait, van hoe zou het moeten? Wat is goed, wat is fout? Om dat los te laten.
En daar helpt opstelling bij gewoon weer heel erg in, om alles zo genuanceerd mee te maken en te doorvoelen en al die dingetjes te voelen in mij en dus ook te herkennen in mijzelf. Te weten dat die multitudes in mij zitten. Dus dat het echt allemaal één is, waardoor je dus vanuit die schuld-schaamte ladder, om het even bij de emoties te houden, weer in de liefdesladder komt. Dus weer in de eenheid, vanuit die dualiteit weer in de eenheid komen. Dat is echt wel waar ik dit hele leven al gefascineerd over ben.
Want ik heb hier dus ook die Tao van Poe voor me liggen. Ik heb dat toen ik 8, 9 was, heb ik dat boekje uitgekozen. Toen ik met mijn vader in Den Haag blijkbaar in een soort antiquariaatje was. En dat boekje heb ik, ik heb maar heel weinig dingen meegenomen, maar ik heb dit boekje nog mijn hele leven bij mij. En dat is de Tao van Poe, de kunst van het zijn, geopenbaard door de beer, met maar een klein beetje verstand.
Nou ja, ik ben belast met een enorm verstand wat ik enorm heb volgestopt in al die jaren en langzamerhand begin ik wel jaloers te worden zeg maar op het het ruime lege verstand wat gewoon kan zijn en wat gewoon de boel heel simpel kan houden dus van een heel simpel kindje ben ik naar een heel ingewikkeld mens bruin mensje gegaan en ben ik nu weer langzaam terug aan het ontwikkelen naar letterlijk ontwikkelen naar een simpel ja en dat en het krijgt dus een heel veel denk ik een heel veel plezier hoeken komt komt dat terug.
Want toen ik vroeger nog in de kerk zat werd er gezegd van het koninkrijk gods is met de eenvoudige van geest hij is toch ja daar wordt hem toegedicht ik was er niet bij en dat is dan ik snapte nooit wat daar bedoeld mee werkt maar nu je verschillende traditie eigenlijk hetzelfde hoort van op het moment dat je het het te ingewikkeld gaat maken te veel mening of te veel oordeel ingewikkeld ja ja dan dan wordt dan wordt het leven ook heel ingewikkeld het leven was maandagmiddag even heel ingewikkeld ja ja ja.
Maar mag ik dan toch een klein stukje voorlezen uit mijn lieve schattige boekje wat ik dus echt al ja mijn wijze acht negenjarige heeft dit dus al herkend wel ik snapte er niks van het was helemaal geen kinderboek waarschijnlijk vond ik het beertje gewoon leuk kom door yes wanneer we leren werken met onze eigen innerlijke aard en met de natuurwetten die rond ons werkzaam zijn bereiken we het niveau van hoe wij ja ik zit dus goed in mijn transgriet maar jij iets meer in chinees hoe wij ja hoe wij laat zich lastig vertalen maar is zoiets als doen door niet te doen actie door geen actie oh ja nou die ken ik ook uit de sutra’s van Patanjali het is toch allemaal een 1 plus 1.
Dan werken we in harmonie met de natuurlijke orde der dingen en handelen volgens het principe van de minimale inspanning de minste moeite aangezien de natuur dat principe volgt maakt zij geen fouten goed fout fouten worden gemaakt of ingebeeld door de mens het schepsel met het overbelaste brein dat zich afscheidt van het weefsel van ondersteunende natuurwetten doordat hij zich overal mee bemoeit en altijd zoveel moeite doet komt echt meteen een soort ontspanning dat ja dat ik echt denk van oh ja doe maar gewoon weet je wat hoeft nergens heen we hoeven dat brein niet alles te laten oplossen gewoon die gedragenheid van de natuurwetten van de logica van ja is wat is ja is het nou.
Precies dat dat is ook dat fiksel mooi aan die natuur als mensen zeggen oh de natuur is helemaal in de war als ik een ding weet is dat de natuur niet in de war is en dat dat ja als als de mens straks niet meer bestaat dat die natuur wat dat ook maar is gewoon nog lekker doorgaat met met zijn ja maar goed we hebben dus ook een natuurlijke aard in ons als mensje en het is mooi om die te laten bewegen en dus niet die aangepaste versie van jezelf lekker onaangepast zijn lekker onaangepast ja ik ben daar wel voor.
Dat is inderdaad die vrouw die in de pauze van de film uit de bioscoop wegloopt als jij en ik is een avondje samen uit bent liever een aangepaste vrouw ja die er daarna weer af ligt omdat ze weer over de grens gaat dat wil je ook niet toch nou ja ik ben ik merk van je las dat stukje voor ik vond het wel een mooie einde eigenlijk kom je in een mooie rust ja want ik hoop niet dat we dingen te ingewikkeld maken voor de mensen door het pingpong en de brein inderdaad.
Nou wat ik heel grappig vind om te zien want het zijn we aan het begin we hadden al een take erop zitten die helemaal mis was mislukt omdat de apparatuur niet goed was ingesteld of door mij en schuld ja schaamte en en nu is het weer iets compleet anders geworden het is niet dat we het nog eens keer de nietjes hebben overgedaan het is totaal andere kant op gegaan en dat dat vind ik wel leuk om om te zien ja mooi.
Heb je nog een uitsmijter die ergens diep uit je tenen komt. Iets wat echt gezegd moet worden. Oh ja, dat heb je zondag geleerd, hè? Bij de opstellingen. Ja. Nee. Nowhere to go, nothing to do. There’s no need to hurry. Daar trappen we best vaak in, hè. In dat het ergens heen moet, dat het op een bepaalde manier moet. Dat we vechten met de tijd. Letterlijk met de klok, zoals vandaag. Maar ja, het is wat het is.
Nou, dan gaan we het zo doen. Ja? Heb jij niet nog wat moois? Dit zijn m’n tenen. Met die radiostem.
